Żaba moczarowa na co dzień nie wyróżnia się niczym niezwykłym. Można ją łatwo pomylić z innymi gatunkami np. żabą trawną. Kiedy jednak nadchodzi wiosna i trzeba przekazać geny następnemu pokoleniu sytuacja zmienia się diametralnie. Samce przybierają barwę niebieską i zasiedlają płytkie zbiorniki wodne (np. dobrze naświetlone śródleśne oczka czy większe kałuże), w których woda nagrzewa się szybciej niż gdzie indziej i oczekują na przybycie samic. Te zjawiają się niebawem i rozpoczyna się festiwal życia.

Samice składają do 3000 jajeczek, zapładnianych przez samce, które w czasie tej czynności znajdują się na grzbietach swoich partnerek. Taka „podróż" na plecach może trwać kilka godzin i jest spowodowana odruchem bezwarunkowym, samce reagują na podrażnienie powierzchni brzucha uściskiem odnóży. Pozycja taka jest niezbędna do złożenia jaj przez samicę oraz do wypuszczenia plemników do wody przez jej partnera. Przez naukowców jest ona nazywana ampleksus ( łac.amplexus – uścisk).

Żaby te nie posiadają innych możliwości obrony niż ucieczka, dlatego ich obserwacja nie należy do najłatwiejszych. Na każdy ruch w pobliżu zbiornika reagują ucieczką pod wodę. Dodatkowym utrudnieniem jest ich cichy głos przypominający odgłos bąbelków powietrza wypływających na powierzchnię, który uniemożliwia odnalezienie miejsc godowych „na ucho".

Działalność człowieka powoduje zanikanie siedlisk żaby moczarowej, dlatego trudno ją spotkać w krajobrazie rolniczym, czy w pobliżu siedzib ludzkich, jednak na terenie naszego Nadleśnictwa znajduje dogodne warunki do rozrodu i wypoczynku. Dbamy, by nie znikały ulubione miejsca godów i liczymy, że gatunek ten będzie coraz liczniejszy w naszych lasach.

Gatunek ten znajduje się w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych oraz jest wymieniona w załączniku IV Dyrektywy Siedliskowej, co oznacza, że kraje członkowskie muszą objąć go ochroną gatunkową oraz zapewnić mu miejsca rozrodu i wypoczynku. Zgodnie z tymi zapisami żaba moczarowa na terenie Polski jest objęta ścisłą ochroną gatunkową.