Łuskiewnik jest całkowicie pozbawiony chlorofilu, więc nie może prowadzić fotosyntezy. Jak zatem odżywia się ta roślina? Jej tajemnicą jest pasożytnictwo. Za pomocą ssawek przyczepia się do korzeni drzew lub krzewów i z nich czerpie wszelkie niezbędne do życia substancje. Dzięki temu może rozwijać się pod ziemią. Jego „ofiarami” są głównie leszczyny, olsze i buki.

Życie w wilgotnej ziemi i brak pędów nadziemnych powoduje, że łuskiewnik nie prowadzi transpiracji. Jej brak powoduje problemy z ruchem wody wewnątrz rośliny. Rozwiązaniem jest wymuszone wypychanie płynów na zewnątrz za pomocą hydatod. System ten zużywa dużo energii, a jego wydajność jest ograniczona. Tym faktem tłumaczy się powolny wzrost łuskiewnika.

Kwitnienie rozpoczyna się na początku kwietnia. Pojawiają się wtedy mięsiste pędy nadziemne, na których znajdują się różowe dzwonkowate kwiaty. Zapylane są zwykle przez trzmiele. Rozsiewanie tej niezwykłej rośliny nie może odbywać się w sposób oczywisty. W proces ten zaangażowane są mrówki (myrmekochoria), to one roznoszą bogate w oleje i białka nasiona. Kiełkowanie rozpoczyna się tylko w sąsiedztwie korzeni potencjalnego żywiciela.

Po skiełkowaniu roślina rozwija się pod ziemią oplatając korzenie „ofiary” i wprowadzając do nich ssawki, które zamierają po okresie wegetacji i są ponownie wytwarzane wiosną.

Łuskiewniki znajdziemy przede wszystkim w wilgotnych lasach liściastych i zaroślach. Jednak niełatwo je zauważyć, ze względu na bujny rozwój runa wczesną wiosną, wśród którego pędy kwiatowe łuskiewnika są prawie niewidoczne.